واسم ناراحت‌کننده است وقتی می‌بینم برای خیلی‌ها حقوق انسانی مثل یک کیکه که قراره بین زن‌ها و مردها تقسیم بشه و بیش‌تر شدن سهم یکی به معنی کم شدن سهم دیگریه. مثلا هیچ وقت نفهمیدم چرا وقتی زن‌ها حقوق انسانیشون را مطالبه می‌کنند مردهایی هستند که احساس خطر می‌کنند و فکر می‌کنند برای مقابله به مثل باید از ظلم‌هایی که برشون رفته بگن و معمولا اولین چیزی که یادشون میاد "سربازی"ه. از نظر من هم سربازی یک ظلم آشکاره اما اونی که باید علیه‌اش قیام کرد مردسالاریه، نه زن‌ها!
همیشه شاکی بودم که چرا خود مردها، اون قدر که باید دربارش حرف نمی‌زنند، نمی‌نویسند و اعتراض مستمری نسبت بهش وجود نداره و دغدغه هیچ ارباب رسانه‌ای هم نیست. البته برای این سوال‌ها خودم جواب‌هایی دارم اما نمی‌خواهم وارد بحثش بشم فعلا. شما اگه نظری دارید بگید. اما این‌ها را گفتم که وبلاگ آقای رایمون را معرفی کنم که داره دوره سربازیش را به سلامتی تموم می‌کنه و از فهرست موضوعی وبلاگش خوندن پست‌هاش با موضوع سربازی را پیشنهاد کنم. شاید بقیه هم تشویق بشن بیش‌تر دربارش بنویسند. آگاهی و آگاهی‌بخشی آغاز هر تغییریه.